Petrol Kafası Teorisi
Bir yarış pistinde asfaltta F1 kullanmanın (neredeyse) hiçbir anlamı olmadığı benzer biçimde, süratli bir arabayı yavaş sürmenin de bir anlamı yoktur. Bu, herhangi bir manevra sürüş becerisi kullanmadan düz bir çizgide yol yasadışı düşlem makinesini sürmenin 101’idir. Aksine, yarış pistindeki komik hız, yarışçıların çoğunun sinir sistemini çatlatıyor. Bu, bırakın sokakta başka şekillerde bile kullanamayan, en garip elbiseli gerilmiş bir moda divasının çalımlı podyumu!
Formula 1, bilimin en iyi halidir ve badanalı laboratuvarlardaki deli profesörlerin ve dahi mühendislerin ürünüdür. Tek eğlencenin birden fazla sola ve sağa dönüşlerde sık sık yanal 5G kuvvetine dayanmakta yatmış olduğu, otomobil endüstrisinin pahalı mühendislik harikalarının hesaplaşmasıdır. 10-2 saat hızına haiz herhangi bir çelik sinirli çaylak, bir kısa mesafeli otomobil yarışında bir V8 yada V10’u yakalayabilir ve kırmızı çizgiye doğru gaz vererek pistonunu patlatmadığı sürece çeyrek mili geçebilir! Hız ve otomotiv mühendisliği yarışta her şey olsaydı, hiper otomobiller ve Bloodhound SSC’ler yarış pistine hükmederdi.
Gerçek eğlence, özellik sınıfı/performans serisinde yatmaktadır. Yalnızca deneyimli bir sürücü yığın yada ayarlanmış bir otomobil alır ve sürüş formatlarında ustalaşır – NASCAR, Rallycross, Gymkhana ve Le Mans.
NASCAR, yüksek oranda eğimli yarış pistlerinde çalışan yarış serisidir. Sürücüler, saf bir sürüş becerisi gerektirir ve yığın otomobillerini 200 mil / saat hızla 2G kuvvetinde sola doğru çalıştırırlar – bunun sonucunda NASCAR şasisi, yoğun merkezkaç kuvveti yardımıyla tam anlamıyla sola doğru bükülür. Rallycross, F1’in pist formatından değişik olarak, noktadan noktaya yönde giden, hususi olarak üretilmiş, yollarda kullanılmasına izin verilen otomobilleri alır. NASCAR’lar ve Ralli sporları herhangi bir dizüstü bilgisayar yada telemetri kullanmaz. F1 benzer biçimde, Ralli pilotlarının da hareket halindeyken otomobillerini ayarlayacak teknolojik lüksleri yok.
Gymkhana, süre ve/yada hız vakasıdır ve tamamen hızlanma, frenleme, sürüklenme ile ilgilidir, ki bu esasen bir birinci ve ikinci vites oyunudur. Gymkhana’da ustalaşmak için el freni, sürüklenme ve kayma, sol ayak freni ve kavrama sürüşü ve en önemlisi kuvvetli zihinsel konsantrasyon gerekir.
“Dayanıklılık ve Verimlilik Grand Prix’si” olarak adlandırılan 24 saatlik Le Mans, sürüş dayanıklılığının somut örneğidir. Sürücülerin herhangi bir motor arızası yaşamadan 24 saat koşmak pahasına maksimum hızı sürdürmek zorunda oldukları kapalı yolların ve yarış pistlerinin bir karışımıdır. Bu prestijli sürüş formatı, otomobillerin pistlerde uzun süre dayanmasını ve pitlerde minimum süre geçirmesini gerektiren dayanıklılığa, kusursuz mekanik tasarıma ve otomobil yeniliğine acımasızca boyun eğmeyi gerektirir.
Bu yarış formatları aynı anda başladı sadece değişik yollar izledi. Ralli sporları ve NASCAR’lar, çamurlu ve çakıllı yollarda dönen ayyaşlarla, F1 ise varlıklı çapkınlarla ve onların heybetli yarış makineleriyle temiz pistlerde başladı. Bugün hala ucuza karşı seçkin, köpeklere karşı ordövr yarışıydı. Yalnızca Gymkhana etkinlikleri, biniciliği sergilemek için direkler ve engeller içeren süratli otomobiller buluş edilmeden oldukça ilkin ata binme ile başladı. Öte taraftan Le Mans, performansı, dayanıklılığı ve hızı aynı anda artırabilen en güvenilir GT otomobillerinden başlayarak daha prestijli ve sağlam bir yol izledi.
Bu yarış türlerinin tümü, yarış sanatıyla eşleşen teknik özelliklere ve hiçbir yarış okulunun/simülatörün öğretemeyeceği senelerce devam eden dayanıklılık ve sürüş becerisi seti ile tamamlanan performansa gerekseme duyar. Keskin virajda ve şikanda topuk-parmak aşağı vites küçültmede ustalaşmak ve debriyaj vitesi ile krank mili çarpması içinde yaratılan senfonilere dalmak – hepsi F1 olmayan oyunda. F1 sürücülerinin emekli olup ralli sporlarına ve derbi liglerine katılmasına şaşmamalı!
F1, onu yalnız bir spor olarak görenler için sonsuz bir büyü. Otomobil ustaları, bunun gerçek yarışa oluşturulan bir portal bulunduğunu biliyor.
