Yaşlı bir adam ‘Astolfo’da ikinci bir şans elde ediyor – inceleme – İsrail Kültürü
16 Kasım’da İsrail’deki sinemalarda gösterime giren, İtalya’dan gelen sade yeni dram filmi Astolfo’nun hüzünlü kahramanı Astolfo (Gianni Di Gregorio), ‘Karmaşık değil, basit, sadece gözlerinizi açmanız yeterli’ diyor.
Tanıştığı ve onlarca yıldır ilk kez ona aşık olmasını sağlayan bir kadınla konuşuyor ama bu basit cümle aynı zamanda filmin de temelini oluşturuyor; insanlar sadece bunu yapmaya karar vererek hayatlarını anlamlı bir şekilde değiştirebilirler.
Astolfo, sıklıkla kendi filmlerinde rol alan yazar/yönetmen Di Gregorio’nun son filmi. Filmleri aracılığıyla, modernleşme ve dijital ekonomiyi benimseme telaşında bir kenara atılan ve artık yanlarında olacağından emin oldukları mali güvenceye sahip olmayan İtalya’nın eski neslinin sesi oldu. emekli. 2019 yapımı Dünya Vatandaşları filminde kendisi ve iki emekli arkadaşı, Roma’da geçinmeye çalışırken yurtdışında kendilerine bir hayat kurmaya çalıştı. Di Gregorio’nun Kudüs Film Festivali’nde sunduğu 2011 yapımı Hayatın Tuzu filminde, aşkı bulmaya çalışan baskıcı annesine bağlı bir emekliyi canlandırdı.
Astolfo’da neredeyse aynı karakteri canlandırıyor, ancak şu anda 70 yaşında ve annesi artık resimde yer almıyor. Astolfo, Roma’da sakin bir rutine yerleşmiş emekli bir profesördür, ancak ev sahibi ona, bebek sahibi olmak üzere olan kızı için bir daireye ihtiyacı olduğu için taşınması gerektiğini söyleyince bu durum kesintiye uğrar. Açıkçası, çok düşük bir kira ödediği ve başkentte karşılayabileceği başka hiçbir şeyin olmadığı bir tür düzenlemesi var. Böylece, bir zamanlar zengin olan ailesinin hâlâ sahibi olduğu, taşradaki harap bir saraya doğru yola çıkar.
Ama baştan itibaren sorunlar var. İşgüzar bir rahip görünümündeki kilise, yerel belediye başkanı gibi mülkünün bir kısmını devraldı. Evin hâlâ kendisine ait olan bölümünde elektrik yok ve orada bir tür sevimli zavallı gecekondu yaşıyor. Astolfo kısa süre sonra mahallede bulunan hem yaşlı hem de genç birkaç erkeği taşınmaya davet eder ve onlar da durumu düzeltmeye başlarlar.
Asıl eğlence Di Gregorio ve Sandrelli’yi birlikte görmek
Ancak film, zengin bir aileden gelen, kendi yaşlarında dul bir kadın olan Stefania (Stefania Sandrelli) ile tanıştığında gerçekten başlıyor. İkisi birbirine aşıktır ve öyle görünüyor ki, ilerleyen yaşlarda bir aşk hikayesi yeşerecek. Ancak çocukları, son derece mütevazı Astolfo’yu bir tür servet avcısı olarak görüyor ve onları ayırmak için rahiple komplo kuruyor.
Astolfo o kadar çekici bir karakter ki, tüm bunların nasıl biteceğine dair çok fazla belirsizlik yok, ancak oynanışını izlemek keyifli. Çok güzel İtalyan manzaraları var ve sarayın kendisi, parçalanıyor olmasına rağmen çok misafirperver görünüyor. Ama asıl eğlence Di Gregorio ve Sandrelli’nin birlikte hareket ettiğini görmek. Di Gregorio’nun nazik ama sönük bir duruşu var; karakterleri kendisinden esinlenen Nanni Moretti’yi canlandırma eğiliminde olan başka bir İtalyan yönetmenin çok daha düşük tonlu bir versiyonu.
Sandrelli, İtalyan Tarzı Boşanma’da Marcello Mastroianni’nin karşısında rol alan efsanevi bir İtalyan aktris, ayrıca Bernardo Bertolucci’nin The Conformist’i ve Ettore Scola’nın We All Loved Every So Much gibi klasiklerinde de rol aldı. Onun zarafetini ekranda görmek her zaman bir zevktir.
Filmin özü, Astolfo’nun eski karısının kendisini terk ettiğinden beri çok mutlu olduğu gerçeğine güldüğü ve ardından bugün Stefania ile gerçekten mutlu olduğunu not ettiği bir sahnedir. Güzel bir gün olduğuna dikkat çekiyor ama yağmur yağsa da güzel olacağını söylüyor. “Kişinin yeni bir arzu hissettiği, yeniden başlama, (hayata) anlam verme ihtiyacı duyduğu zamanlar vardır” diyor ona.
Bu sözler size hitap ediyorsa, o zaman bu yumuşak ama yavaş tempolu filmden keyif alacaksınız, eğer değilse, izlemek için bir yerlerde yayınlanıncaya kadar beklemek isteyebilirsiniz.
