Gazze’deki İsrailli rehineler: Elya Cohen, Süpernova festivalinde esir alındı - İsrail Haberleri
Bir açık bir gülümsemesi olan, dudaklarını iyi bir mizah anlayışıyla büken, sonra hemen düğmeyi çevirip normal asık suratlı hizmete dönen insanlar var. Bazıları ise dişlerini en güzel ve en güler yüzlü şekilde gösterirler. Bir de bütün yüzüyle, özellikle gözleriyle gülenler var. Sigi Cohen ikincilerden biri.
Kendisinin ve ailesinin son iki ila üç haftadır neler yaşadığını düşünürsek, bu dikkate değer bir şey değil.
Açık 7 Ekim26 yaşındaki oğlu Elya, kız arkadaşı Ziv ile birlikte Kibbutz Re’im yakınındaki uğursuz şenlikli Süpernova toplantısındaydı. Kanlı ayrıntılara çok fazla girmeden – medyada bu tür haberlere çok yer verildi – Ziv mucizevi bir şekilde hayatta kaldı, Elya ise yaralanıp Hamas teröristleri tarafından Gazze’ye kaçırıldı.
Supernova müzik festivalinde bir anne oğlunu Hamas’a kaptırdı
Sigi ve kısaca kocası Momo ile Tzur Hadassah’taki evlerinde tanıştım. Kızları bize içecek servisi yaparken biz de dışarıda, yumuşak sonbahar cuma öğleden sonra güneşinin altında oturuyoruz. Oğlunun Filistinli teröristler tarafından esir tutulması hakkında ne bekleyeceğimi ya da bir anneyle nasıl konuşacağımı bilmiyordum. Öncelikle dinlemek ve en azından bir dereceye kadar empati kurmak için gittim.
İki yetişkin kız babası olarak Cohen’lerin durumunun nasıl olduğunu hayal bile edemiyorum. Dürüst bencil gerçeği söylemek gerekirse, gerçekten denemek istemiyorum. Ancak Sigi iyilik ve iyimserlik yayıyor.
“Elya’nın sağ salim eve, yanımıza geleceğinden eminim” diyor. Ona önceki günkü bisiklet yolculuğumda Elya’yı düşündüğümü, hatta köy yollarında pedal çevirirken kafamda onunla sohbet ettiğimi söyledim. Ben de ailesinin yanına döneceğine inandığımı söyledim.
Sigi parlak bir gülümsemeyle, “Seni şükran günü partisine davet edeceğim” diye yanıtlıyor.
Ona ulaştığımda Cohen’ler yerli ve yabancı birçok medya kuruluşuna röportajlar vermiş durumda.
“Bir makalede yer alıyoruz Zaman dergisi,” diyor Sigi bana. “Tüm rehinelerle ilgili bir baskı yayınlıyorlar. Ve şuradan biriyle oturdum New York Times.”
Momo geçerken araya giriyor: “Dışarıdan bir şeyler çıkıyor.” “Galgalatz’ta (radyo istasyonu) ve televizyonda bir şeyler vardı.” Amaç, haberi yabancı meralara duyurmak gibi görünüyor.
“Mossad’ın eski başkanı Yossi Cohen ile görüştük. Bize İsrail’deki herkesin bizi desteklediğini ve mesajı tüm dünyaya yaymamız gerektiğini söyledi” diye ekliyor Sigi.
Mesajın iletilmesi, uluslararası üne sahip film yapımcısının benzerleri tarafından kolaylaştırılıyor Ari FolmanRehinelerin düzinelerce akrabası ve arkadaşıyla yapılan video röportajlarını denetleyen ve bunları özel Bring Them Home Now web sitesine (stories.bringthemhomenow.net) yükleyen kişi.
Rehinelerin sevdiklerinden bazıları son iki haftadır Tel Aviv’in Kaplan Caddesi’nde kamp kurmuş, yabancı ve yerel basınla ve yoldan geçenlerle durumlarıyla ilgili konuşuyorlardı.
Birkaç gün önce eşim ve ben orada, Kibbutz Nir Yitzhak’tan gelen Oded adında yaşlı bir vatandaşla tanıştık. Gazze Şeridi. Boynunda İngilizce “Mahkumlarla Hemen Anlaşma” yazan bir pankart asılıyken Yunan bir kadın televizyon muhabiriyle röportajını bitirmesini bekledik.
Oded yumuşak dilli bir adamdır ve 7 Ekim’in başlarında kibutzunda meydana gelen korkunç olayları anlatırken – muhtemelen onuncu kez – çok az duygu göstermektedir. Kendisinin ve karısının yatak odalarına nasıl kapandıklarını anlatıyor. güvenlik kapısı ve güçlendirilmiş pencereleri varken, teröristler komşularını ve arkadaşlarını öldürüp kaçırdı.
“Neler olup bittiğini öğrenmek için kibutzun güvenlik şefine ulaşmaya çalıştım” diyor. “Daha sonra onun çoktan öldüğünü öğrendim.”
Oded’de teslimiyete varan bir üzüntü havası var.
“Ordu ve devlet tarafından terk edildiğimizi hissettik. Saldırıya sabah 6.30’da uyandık ve saat 14.30’a kadar kibutz’a (IDF’den) kimse gelmedi. Bu akıl almaz bir şey” diyor.
Ayrıca kendi evinde ve çevresindeki durumun daha sonra ele alınmasından da şaşkına döndü.
“Sağlanması gereken ineklerimiz var, bu yüzden bir grup deneyimsiz gönüllü gönderdiler ve onlara Zoom aracılığıyla ineklerin nasıl sağılacağını öğrettiler. Çılgınca. Gönüllüler kibutzuma gidebiliyorsa ben neden gidemeyeyim?” İyi soru.
Yıllar boyunca tıbbi tedaviye ihtiyaç duyan çok sayıda Filistinliyi sınırdan İsrail hastanelerine taşıyan Oded, Başbakan Binyamin Netanyahu’nun rehine durumuna yaklaşımı karşısında da şaşkına döndü.
“Bana kalsaydı, rehinelerimizi İsrail’de tutulan Filistinli mahkumlarla değiştirmek için zaten bir anlaşma yapardık” diyor. Ancak bu kararları verenler politikacılardır.”
SIGI COHEN, kendisi ile Hamas’la hayat kurtaracak bir anlaşma olasılığı arasında duran hiyerarşik labirentin son derece farkında.
“Ben zaten takası yapardım” diyor. “Siyasetçilerin ne planladığını bilmiyorum.”
Bu sırada kocası, durumun lojistik yönüne ayık bir gözle bakar.
Hamas tarafından Gazze’de beş yıl esaret altında tutulduktan sonra 1000’den fazla Filistinli mahkum karşılığında 2011’de serbest bırakılan IDF askerine atıfta bulunarak, “Gilad Şalit’te olduğu gibi değil” diyor.
“Ve (1976’da Entebbe’deki (Uganda) İsrailli rehineleri kurtarmak için yapılan baskında) olduğu gibi bir askeri operasyon düzenleyemezsiniz” diye belirtiyor. “Gazze’deki rehineler her yere dağılmış durumda.”
Cohen’lerin Elya hakkında edindiği son bilgi, Hamas’ın Telegram’da yayınladığı bir fotoğraftı.
Sigi, “Tam olarak nerede olduğunu veya onu kimin tuttuğunu bilmiyorum” diyor. “Kimse bize söylemedi. Ordudan da kimse bize söylemedi.”
Konuşmamız boyunca parmak uçlarıma basarak ilerledim ve sonunda Cohen’lere, tek oğulları (Elya’nın üç küçük kız kardeşi var) Gazze’de esir tutulurken beklemenin zorlu şartlarından nasıl kurtulduklarını soracak cesareti topladım.
Sigi, “Yalnızca inançla, Elya’nın eve döneceği inancıyla” diyor. “Başka bir ihtimal görmüyorum.”
Sigi, duygusal ve zihinsel iletişim kanallarını açık tuttuğunu söylüyor.
“Onunla kafamın içinde çok konuşuyorum. Onu hayal etmek benim için zor, bu yüzden onun fotoğraflarına bakıyorum. Ama onun iyi olduğunu hissediyorum. Onun da bizim iyi olduğumuzu hissetmesi önemli. Bizi, babasını, beni ve geri kalanımızı çok önemsediğini biliyorum. Ziv bana Elya’nın hayatta olmadığını düşündüğünü düşündüğünü söyledi, ben de ona iyi olduğuna dair mesajlar iletmesini söyledim.
“Elya ona ne olduğunu bilmiyor. Sadece altı saat sonra, diğer iki veya üç kişiyle birlikte bir sivil tarafından kurtarıldı. Hepsinin nasıl hayatta kaldığını bilmiyorum.”
Bir IDF temsilcisinin Tzur Hadassah’a gidip Cohen’lere oğullarının kaçırıldığını bildirmesi 48 saat daha sürdü.
“Bize ellerinden geldiğince yardımcı olacaklarını söylediler. Birkaç günde bir buraya gelip nasıl olduğumuzu kontrol eden ve bir şeye ihtiyacımız olup olmadığını soran birkaç memur var. Ve her türlü lojistik konuda (finansal, bankacılık işleri ve bunun gibi) bize yardımcı olan sivil bir gönüllü var, şu anda halledemediğimiz her şeyde.”
İnanç, özellikle kriz zamanlarında güçlü bir araçtır.
Sigi, “Günün sonunda herkesin huzur, sessizlik ve hayatına devam edebilmek istediğine inanıyorum” diyor.
“Gazzelilerin evlerinin yıkılmasını istemediğinden eminim. Sadece yaşamak istiyorlar.”
Bu, oğlunun teröristler tarafından esir tutulduğu bir duruma dair harika bir empatik bakış açısı.
“Beni her şeyden çok ilgilendiren şey Elya’nın ve diğer herkesin eve sağ salim dönmesi. Annemle babam Şabat için yiyecek getirmek üzere Kudüs’ten yeni geldiler. Hepimiz kaygılıyız ve hepimiz birbirimizle ilgileniyoruz.
Bu her zaman kolay değildir. Sigi, “Otomatik pilotla çalıştığım ve hiçbir şey yapamadığım zamanlar oluyor” diye devam ediyor.
“Bize yardım eden iyi insanlar var. Elimizden geldiğince sorumluluk almalıyız ama ne yazık ki konuşan politikacılar oluyor” diyor.
“Umarım işe yarar.”
Jerusalem Post ve OneFamily, Hamas katliamının kurbanlarına ve bunun bir daha asla yaşanmamasını sağlamak için askere alınan İsrail askerlerine destek olmak için birlikte çalışıyor.
OneFamily’e bağış yaparak bu projeye ortak olun>>
