Histadrut Grevi Başarısız Oldu, Bar-David’in Aşırı Erişimini Açığa Çıkardı – İsrail Haberleri
Ne zaman Histadrut İşçi Federasyonu Başkanı Arnon Bar-David, Pazar sabahı uyandığında aynaya baktığında, kendisini değil, çoğu İsraillinin sokakta tanımadan geçebileceği bir adamı, Histadrut’un ikonik lideri Yitzhak Ben-Aharon’u gördüğünü düşündü.
Bar-David’in de tarihi karıştırdığı ve 1 Eylül 2024 yerine 1 Eylül 1972 sandığı anlaşılıyor.
Zira 1972 yılında Ben-Aharon Histadrut’a liderlik ettiğinde, devasa işçi sendikası henüz Altın Çağını yaşıyordu.
O dönemde Histadrut sadece bir işçi sendikası değil, aynı zamanda ülkedeki önemli bir ekonomik ve politik güçtü.
Büyük bir kısmını kontrol ediyordu İsrail ekonomisihükümetten sonra ikinci büyük işverendi, aralarında Solel Boneh gibi büyük bir inşaat şirketi, Zim nakliye şirketi ve Hapoalim Bankası’nın da bulunduğu çok sayıda işletme ve sanayi kuruluşuna sahipti, sağlık fonlarını (Clalit) ve hatta bir İngilizce gazeteyi (The Jerusalem Post) bile kontrol ediyordu.
Sendika üyeliği çok büyüktü; 1983’te 1,6 milyon üyeye ulaşmıştı. Bu, o dönemki nüfusun üçte birine ve ülkedeki tüm ücretli çalışanların yaklaşık %85’ine denk geliyordu.
Bu Altın Çağ’da Histadrut, iktidarla sıkı bir şekilde bağlantılıydı İşçi partisigüçlü bir hükümet-işçi ittifakı yaratarak. Ülke çapında grev çağrısı yapma yeteneği ona muazzam bir kaldıraç sağladı.
Bar-David’in hükümete baskı yapma girişimi
Ben-Aharon grev çağrısı yaptığında, bu ülkeyi etkili bir şekilde felç etti. Hatta kendi döneminde ve güçlü halefi Yeruham Meshel döneminde grev tehdidi bile hükümet tavizleri kazanmak için yeterliydi.
Pazartesi günü genel grev çağrısı yaparak Bar-David, içindeki Ben-Aharon ve Meshel’i kanalize etmeye çalışıyordu. Ancak birkaç sorun vardı.
Birincisi, onların etkisine ve kamuoyunda itibarına sahip değil.
İkincisi, 800.000 çalışanı olan Histadrut, eski halinin sadece bir gölgesi. Üçüncüsü, Ben-Aharon veya Meshel’in ekonomik veya işçi sorunları yerine politik sorunlar nedeniyle grev çağrısı yapması alışılmadık bir durumdu – hatta duyulmamış bir şeydi.
Pazar günü, hükümete baskı yaparak rehine anlaşmasını kabul etmesi için grev ilan eden Bar-David, kamuoyunun bilmediği ve Hamas’ın bunu kabul edip etmeyeceğini kimsenin bilmediği bir anlaşmayı kabul etti. İbranice deyimle Bar-David, “kafatz m’al hapupek” (göbeğinin üzerine sıçradı) ya da daha deyimsel bir ifadeyle “aşırıya kaçtı” dedi.
Evet, Histadrut’un genel grev çağrısı büyük bir rahatsızlığa yol açabilir. Yolcuları Ben-Gurion Havaalanı’nda uçuşsuz bırakabilir. Tren trafiğini aksatabilir. Anaokullarını kapatarak ebeveynlere ek baş ağrıları verebilir. Ancak Histadrut artık ulusu tamamen felç etme yeteneğine sahip değil. O günler geçti.
Histadrut’un gücü, İşçi Partisi’nin ülke siyaseti üzerindeki sıkı denetimini kaybettiği 1980’li ve 1990’lı yıllarda; ekonomik liberalizasyon politikaları devletin ekonomiye müdahalesini azalttığında; Histadrut’a ait endüstriler özelleştirildiğinde; ve 1995’te Ulusal Sağlık Sigortası Yasası’nın yürürlüğe girmesiyle Clalit’in Histadrut’tan ayrılması ve Clalit’in sağladığı sağlık hizmetlerinden yararlanmak için artık sendika üyesi olmaya gerek kalmamasıyla azalmaya başladı.
Bar-David’in ilk aşırılığı, bu grevle ülkeyi durma noktasına getirebileceğini düşünmesiydi. Yapamaz. Grev ilan etti, ancak Kudüs ve Aşdod gibi önemsiz olmayanlar da dahil olmak üzere birçok belediye greve uymadı, okullar ve belediye ofisleri açık kaldı.
İkinci büyük aşırılık, politik bir konu yüzünden grev ilan etmekti. Bu ülkede, politik grevler yasadışıdır, ancak hem politik hem de ekonomik “karışık amaçlara” sahip grevler ince bir çizgide dolaşır ve bazı durumlarda yasal olabilir.
Bar-David grevi ilan ettiğinde bunun farkındaydı, bu yüzden gerekçesini ortaya koyarken dikkatli davrandı.
Pazar günü düzenlediği basın toplantısında grevi duyurarak, “Gazze’deki tünellerde Yahudilerin katledilmesine artık seyirci kalmak mümkün değil” dedi.
“Kabul edilemez. Bir (rehine) anlaşmasına varmamız gerekiyor; bir anlaşma her şeyden daha önemlidir. Siyasetteki birçok kişi ve güvenlik teşkilatındaki birçok kıdemli memurla görüştükten sonra bu sonuca vardım. Anlaşma siyasi kaygılar nedeniyle ilerlemiyor ve bu kabul edilemez. Rehineleri ve tahliye edilenleri (Kuzey’de) terk etmeyi bırakmamız gerektiğine karar verdim. Ve ekonomi çöküyor. Bölünmeleri durdurmalı ve İsrail’i bir tür rasyonel normalliğe döndürmeliyiz.”
Bar-David, bu açıklamasında, grevin açıkça siyasi bir motivasyona sahip olduğunu ima ederek, barodan içeri girebileceğini ve mahkemelerin grevi reddetmeyeceğini umuyordu; çünkü grevin ekonomik bir amacı da vardı: Savaş sonucu “ekonominin çökmesi”.
Ancak grevi ekonomik terimlerle ifade etme çabası işe yaramadı ve Bat Yam’daki İş Mahkemesi, Histadrut’a grevi sona erdirmesini emretti; grevin politik olduğunu ve “kaçırılanların öldürülmesiyle ekonomi arasında hiçbir bağlantı olmadığını” söyledi.
Histadrut sözcüsü Yaniv Levi, Ordu Radyosu’na verdiği röportajda, Bar-David’in bu eylemi, muhalif politikacılarla yaptığı istişareler sonucunda değil, ekonomiyi “sarsmak” amacıyla yaptığını, rehine aileleriyle dayanışma göstermek, konuyu kamuoyunun gündemine taşımak ve Başbakan’ı rehineleri terk etmemeye çağırmak istediğini söyledi.
Bar-David, yargı reformu huzursuzluğunun zirvesindeyken, Benjamin Netanyahu’nun Savunma Bakanı Yoav Gallant’ı görevden almasının ardından grev çağrısı yaptığı Mart 2023’te aldığı bir karardan etkilenmiş olabilir. Grev çağrısından saatler sonra Netanyahu istifasını geri çekti ve bu Bar-David’in kafasına vurmuş olabilir ve bu da onun – ve Histadrut’un – bir zamanlar sahip oldukları güce sahip olduklarını düşünmesine yol açmış olabilir.
Ama yapmıyorlar. Pazartesi günü, bu herkesin görebileceği şekilde belirginleşti. Bazen, eski bir sözü tekrarlamak gerekirse – sessiz kalmak ve başkalarının sizin muazzam bir güce sahip olduğunuzu varsaymasına izin vermek, harekete geçip sınırlarınızı açığa vurmaktan daha akıllıcadır.
