İtalyan filmi ‘A World Apart’ İsrail’deki izleyicileri büyüledi – İsrail Kültürü
Küçük, izole kasabalarla ilgili filmler eğlenceli olma eğilimindedir ve büyüleyici yeni filmler İtalyan film, Ayrı Bir Dünya Perşembe günü İsrail’deki tüm sinemalarda gösterime giren Riccardo Milani’nin filmi de bir istisna değil.
Ayrı Bir Dünya Roma’dan tükenmişlik sendromu yaşayan bir ilkokul öğretmeni olan Michele (Antonio Albanese) hakkındadır ve Roma’nın doğusundaki güney Abruzzo bölgesindeki dağlardaki bir kasabaya transfer talebinde bulunur ve transfer olur. Bazı açılardan İtalyan versiyonu gibi oynanır Lunana: Sınıftaki Bir Yakkırsal Bhutan’da bir öğretmenin hikayesini, İngiliz küçük kasaba filmlerinden biriyle harmanlayarak anlatıyor. Ned Devine’ı Uyandırmak.
Milani’nin yönetmenlik kariyerine adım atan oyuncu Paola Cortellesi ile evli olması ilginç bir tesadüf. Hala Yarın Varbu ayın başlarında burada açıldı. Ayrı Bir Dünya Cortellesi’ninkinden çok daha geleneksel ve tahmin edilebilir bir film, karakterlerine karşı aynı sevgiyi gösteriyor.
Bu hikayenin yeni yanı, bu kasabanın sadece küçük değil, minik olması, sadece 350’den biraz fazla nüfusu olması. Gençler, tüm kış yoğun kar yağışının olduğu bu izole bölgede kalmak istemiyor, bu yüzden ilkokulda farklı yaşlardan bir avuç çocukla sadece bir sınıf var.
Hükümet, bu kadar küçük bir ölçekte işletmenin buna değmeyeceğini düşünerek okulu kapatmak istiyor, sakinler bunun kasabaları için ölüm çanı olacağını düşünüyor. Bir okul olmadan, bunu başaran birkaç aile ayrılmak zorunda kalacak ve sürekli olarak “Bu bir dağ işi” ifadesini kullanarak açıkladıkları yaşam biçimleri ortadan kalkacak.
Ancak müdür Agnese (Virginia Raffaele) okulun savaşmadan gitmesine izin vermeyecek, bu yüzden okula yeni bir öğretmen atanması için baskı yaptı – ancak yerel halk Michele’in okul yılını atlatabileceğine dair pek fazla umut taşımıyor. Tıpkı Ayanabu okula atanan öğretmenlerin çoğu bir ay bile kalmıyor.
AMA MICHELE farklıdır. Bu tür aşırı kışlarla başa çıkmaya o kadar alışkın olmasa da doğanın güzelliğine hayrandır ki deri mokasenlerle gelir. Ve alışılması gereken çok fazla doğa vardır, gündüz bile uluyan kurtlar, farlara yakalanmayan ama koşarak geçen geyikler – ve tabii ki neredeyse sürekli yağan kar.
Öğrencileri, Roma’da eğittiği şımarık zorbalardan çok daha tatlı bir gruptur, ancak aynı zamanda yıllarına göre daha bilgedirler. Kulübesini ısıtan odun sobasında nasıl ateş yakılacağını bilmese de, öğrencilerinden biri biliyor. Bir diğeri, babasının Michele’in yetersiz lastiklerini değiştirmesine yardım ediyor. Ancak diğer şekillerde hala tipik 21. yüzyıl çocuklarıdırlar. Michele onları, çok az şehirli çocuğun yapabileceği gibi, ona her türlü bitki ve hayvanı gösterdikleri bir doğa yürüyüşüne çıkarır, ancak büyüdüklerinde ne olmak istediklerini sorduğunda, hep bir ağızdan “YouTuber” diye cevap verirler.
Filmde birçok gerçekten komik an var, örneğin Agnese’nin her türlü cinsiyet kimliğinden bahseden bir senaryodan okuduğu zorunlu cinsel eğitim konuşması gibi. Sonunda, aklı başında çocuklar, “Ama sadece sen ve sen bir bebek yapabilir misin?” diye soruyor ve onu ve Michele’i işaret ediyor.
Michele’in yeni pozisyonuna olan coşkusu kısmen gezegeni iklim değişikliğinden kurtarmaya olan bağlılığından kaynaklanıyor. Öğrencilerine akşam yemeğinden önce dünyayı değiştirmeleri gerektiğini söylüyor ve bu cümleyi Jonathan Safran Foer’in Biz Hava Durumuyuz: Gezegeni Kurtarmak Kahvaltıda Başlar. Onların buruşuk anne ve babaları bu duruma sadece gülüyorlar ve film de ilk başta aynısını yapıyor, ancak Milani’nin senaryosu Michele’in içten tutkusuna gülmek ile onu hicvetmek arasında gidip geliyor.
Agnese, okuldan geçen tüm öğrencilere, hatta şu anda ergenlik çağında olanlara bile adanmıştır. Ailesini şaşkına çeviren ve yakında taşınacağını kabullenen birinin hırsını övüyor; bu da aile çiftliğini işletmeye devam etmek istediğini duyuruyor. Bu topluluktaki ergenlik depresyonu sorunu gündeme geliyor ancak biraz fazla düzgün bir şekilde çözülüyor. Aslında, olay örgüsünün çoğu tam olarak düşündüğünüz gibi sonuçlanıyor.
YEREL okul yönetimi birkaç hafta içinde okulu kapatmakla tehdit ettiğinde, Michele ve Agnese iki hile bulur. Birincisi, mülteci çocukları Ukrayna ve Fas’tan göçmenler kaydolmak için. Kendi çıkarları için doğru şeyi yapıyorlar, ancak film bu konuyu fazla incelemiyor ve sadece gündeme getirilip sonra bırakılması tuhaf hissettiriyor.
Diğeri ise, temelde normal ama zayıf bir çocuğu engelli olarak sınıflandırıp, özel eğitim sınıfı açmak ve köyün yaşlı adamlarından birini onun öğretmeni yapmak; böylece adama, kasabanın tarihini anımsama fırsatı vermek.
Anıları geri getirmek
Tüm karakter oyuncuları -özellikle komedide tanınan Albanese dahil- bu tür filmlerde genellikle olduğu gibi sevimli. Filmi burada ve şimdi izlemek bazı düşünceleri gündeme getirdi: her şeyden önce, yaz sonu sıcaklıkları yükselirken karla kaplı bir köy görmek ne kadar harika. Bana yazın New York’ta sıkışıp kaldığımı ve kaçış filmleri gösteren klimalı bir sinemaya gittiğimi ve ekranda güzel bir plaj veya dağ manzarası gösterildiğinde seyircilerin nasıl topluca iç çektiğini hatırlattı.
İkincisi, İsrail’in hem Güney’inde hem de Kuzey’inde büyük toprak parçalarının savaş nedeniyle yaklaşık bir yıldır hayalet kasabalara dönüştüğü bir dönemde, kasabalarının nüfusunu korumak için mücadele eden köylülerin içinde bulundukları zor durumun nasıl yankı bulduğudur.
Aynı gün izledim Ayrı Bir DünyaTahliye edilen kasabalardan birinin belediye başkanını gördüm kuzey sınırı röportaj yaptı ve genç çiftlerin asla geri dönmeyeceği ve okulların ve anaokullarının tamamen kapanacağı endişesinden bahsetti. Hikayeyi Ayrı Bir Dünya daha sakin zamanlarda olacağından daha da tatlı.
