Tiflis nasıl Rusya ve Ukrayna yerine taşıyıcı annelik merkezi haline geldi ve oradaki çocuklar giderek daha fazla Orta Asyalı anneler tarafından taşınıyor

Savaştan önce eski SSCB ülkeleri arasında taşıyıcı annelik merkezleri Ukrayna ve Rusya’ydı. Ancak Rusya’da, doktorların cezai kovuşturulması da dahil olmak üzere bu işi ciddi şekilde sınırlayan yasalar çıkarıldı. Ve Kiev’in yerini Tiflis aldı: Bugün burada dış pazarlara odaklanan birçok klinik faaliyet gösteriyor. Müşterileri arasında Çin’den, Arap ülkelerinden ve diğer bölgelerden çocuksuz çiftler var ve Orta Asya ülkelerinden taşıyıcı anneler giderek onlar adına çocuk doğuruyor. Kural olarak bunu para için yaparlar: kredileri ödemek, çocuklarına eğitim sağlamak veya bir ev satın almak.

Radio Azattyk’ten (Radio Liberty’nin Kırgızca baskısı) gazeteciler, taşıyıcı anne olmaya karar veren ve şu anda yurtdışında çocuk doğuran kadınlarla konuştu. Ne kadar kazanıyorlar, neden paraya ihtiyaçları var ve ne yapmaları gerektiğine nasıl bakıyorlar?

*****

Nazira 31 yaşında ve taşıyıcı annedir. Birkaç gün önce Tiflis’teki kliniklerden birinde kendisine tüp bebek (yapay tohumlama) işlemi uygulandı ve iki embriyo implante edildi. Her şey planlandığı gibi giderse 9 ay içinde Nazira, Çin’den gelen kısır bir çiftin ikiz çocuklarını doğuracak. Kadın onlara aşina değil.

“Çinli olduklarını biliyorum. Ama hepsi anonim” diyor. “Ama eğer ebeveynler isterse, bir süre sonra birbirimizi aramak mümkün olacak, onlarla yazışmak mümkün olacak. Ancak bu her iki tarafın da isteği üzerinedir. Eğer benimle iletişime geçerlerse onlarla işbirliği yapmaya hazırım.”

Nazira Gürcistan’a Bişkek’ten geldi. Zaten üç çocuğu var ve bekar bir anne. Geçtiğimiz günlerde bir kadın bir arsa satın aldı ve bunun için büyük miktarda borç aldı ancak faturalarını ödeyemedi. Sosyal ağlarda taşıyıcı annelikle ilgili bir reklam gördüğünü ve bunu yapmaya karar verdiğini söylüyor. Nazira, ikizler için müşterilerden 20 bin dolar almayı bekliyor.

Kötü ya da ahlaka aykırı bir şey yaptığını düşünmüyor.

“Dürüst olmak gerekirse hala karışık duygular içindeyim ama özellikle içimdeki çocuklara karşı annelik duygusunu hissetmiyorum diyebilirim. “Bunu, insanlara mutluluk vereceğim çok sorumlu bir iş olarak görmeye çalışıyorum” diye açıklıyor. – Bilinçaltımda bir yerlerde bu çocukların benim olmadığını anlıyorum. Ama kendimi onlardan sorumlu hissediyorum, bu çocuklara bakmam gerekiyor çünkü ondan önce 12 yıl sabahtan akşama kadar çalıştım ve bu çocuklar sayesinde çocuklarıma yardım edeceğim.”

Artık Gürcistan’da taşıyıcı annelik gelişen bir iş. Müşteriler çoğunlukla yabancılardan oluşuyor. Buradaki annelere nispeten büyük paralar ödeniyor ve Tiflis’te doktorlar ve taşıyıcı anneler için gelişmiş bir tıbbi altyapı bulunuyor. Uzmanların belirttiği gibi, Gürcistan’da bu hizmetin geliştirilmesinin tetikleyicisi çeşitli faktörlerdi. Birincisi, Gürcistan’ın çoğu ülke için uyguladığı basitleştirilmiş vize rejimi. İkincisi, Ukrayna’da savaşın başlangıcı. Daha önce Kiev, taşıyıcı anne yardımıyla çocuk sahibi olmak isteyenlerin uğrak noktasıydı. Ancak savaş nedeniyle müşteriler artık Gürcistan’a gidiyor.

“Son zamanlarda Gürcistan’da çalışıyorduk, ondan önce Moskova’daydık. Ancak Rusya, yabancılar için taşıyıcı anneliği yasakladı” diye belirtiyor taşıyıcı annelik hizmetleri sağlayan kurumlardan birinin temsilcisi Lyudmila Volchkova. “Bu nedenle artık Gürcistan ve Ermenistan vatandaşlarımızı kabul ediyor. Bişkek’te bir ofisimiz var. Taşıyıcı anne olmak isteyen kadınlar TikTok ve Instagram’daki reklamlarımız aracılığıyla geliyor. Bazı insanlar zaten taşıyıcı anne olan arkadaşlarından bilgi aldıktan sonra geliyorlar.”

“Kendi gereksinimleri ve sınırlamaları var. Bir kadının 20 yaşın üzerinde olması ve en az bir çocuğu olması gerekiyor” diye belirtiyor Volchkova. – Bir kez sezaryen olduysa mümkün, iki veya daha fazla sezaryen olduysa artık mümkün değil. Ağırlıklı olarak Kırgızistan ve Kazakistan’dan taşıyıcı annelerimiz var.”

Nargiza gibi taşıyıcı annelerin çoğu, maddi durumlarının zor olması nedeniyle bu adımı attıklarını gizlemiyor. Bunlar çoğunlukla çocuklu, kendi evi olmayan ve sabit bir geliri olmayan kadınlardır.

Gürcistan’da ve Rusya’da, yabancıların yalnızca taşıyıcı annelik hizmetlerini kullanmalarını (yani müşteri olmalarını) değil, aynı zamanda sipariş üzerine çocuk doğurmalarını da yasaklamak istiyorlar. Yetkililer, taşıyıcı annelerden doğan çocukların eşcinsel eşler tarafından evlat edinilebileceğine inanıyor. Onlara göre, Gürcistan’da kısıtlamalar yürürlüğe girerse Kırgız ajansları Belarus ve Azerbaycan’da çalışmaya devam etme seçeneklerini dışlamayacak.

Aynı zamanda Kırgızistan’da taşıyıcı annelik yasak değil. Yasaya göre, 20-40 yaşları arasında, en az bir biyolojik çocuğu olan, zihinsel ve bedensel açıdan sağlıklı, tıbbi ve genetik danışmanlık almış bir kadın taşıyıcı anne olabiliyor. Ancak Kırgızistan’da tüm klinikler bu tür prosedürleri destekleyemiyor ve yürütemiyor, bu nedenle çocuksuz çiftler sıklıkla yurtdışındaki çocukları için taşıyıcı anne siparişi veriyor.

Galina Chirkina, “Elbette bu tür teknolojilere sahip olduğumuzu ve kullandığımızı söylemek isterim, ancak bunu güvenle söyleyemem çünkü şimdilik hala Kazakistan, Türkiye, Rusya ve Avrupa ülkelerinden ilaç hizmetlerini kullanıyoruz” diyor. Üreme Sağlığı İttifakı (Bişkek) başkanı. “Ve Kırgızistan’da kadınlar yalnızca çok sınırlı miktarlarda bu tür yardımı evde alabiliyor.”

Kırgızistan’da taşıyıcı annelerin yardımıyla kaç çocuğun doğduğuna dair resmi bir istatistik yok. Bunun nedeni, böyle bir çocuğun doğum tarihinin tamamen gizli olması ve biyolojik ebeveynlerin bu bilgiyi gizli tutmaya çalışmasıdır. Tüp bebek uygulanan kliniklerdeki doktorlar da bir gizlilik belgesi imzalıyor ve taşıyıcı anneler de bu prosedüre katılımlarının reklamını yapmamaya çalışıyor.

Ancak bunlardan biri olan Bişkek sakini Diana Rakhmanova, tıbbi nedenlerden dolayı kendi çocuğuna sahip olamayan tanıdığı bir aileye çocuk doğurmayı kabul ettiğini itiraf etti.

“Hamilelik döneminde bile vicdanınızla mücadele ediyorsunuz, özellikle yakınlarınız size “Deli misin, bunu neden yapıyorsun?” diye baskı yapmaya başladığında. – Rakhmanova paylaşımları. – Ve elbette, isteyerek ya da istemeyerek şöyle düşünüyorsunuz: “Ya da belki de gerekli değil mi? Belki boşuna mı? Daha sonra nasıl hissedeceğim, hangi duyguları yaşayacağım?”

Kadın, “Ama benim için öncelikle sadece yardım ettiğime ve hepsi bu, bu benim çocuğum olmadığına ve benim onun üzerinde herhangi bir hakkım olmadığına kendim karar vermek önemliydi” diye vurguluyor. “Ve benim için ne kadar zor olursa olsun, bu çocuğu başkasına vermek zorunda kalacağım.”